Z jazzem mam dość skomplikowaną relację. Wiele rzeczy mnie w nim denerwuje, dalej nie mogę przyzwyczaić się do zawirowań improwizacyjnych free jazzu i całej tej idei tworzenia słuchalnej kakofonii. Z drugiej strony: kocham klimat cool i dark jazzu. Co by się jednak stało, gdyby połączyć uwielbiany przeze mnie post-rock z atmosferą wspomnianej już ciemnej strony tego gatunku? Z odpowiedzią przychodzi EPka grupy Maruja zatytułowana Connla’s Well.
Płyta na rynku wyszła 26 kwietnia 2024 i już po pierwszych dźwiękach wiedziałem, że chce o tym wydawnictwie napisać. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta: nie słyszałem czegoś podobnego nigdt wcześniej. Mamy tutaj klasyczne motywy znane z post-rocka (przester, tworzenie dziwnych dźwięków z gitarami), które zostały połączone z improwizacjami jazzowymi. Przez cały czas trwania wydawnictwa słychać, jak gitary tworzą tło pod solówki na saksofonie. Nigdy nie myślałem, że coś tak dziwnego i obskurnego mogłoby do siebie pasować.
No właśnie, obskurność. Ta EPka jest wręcz obrzydliwie obskurna. Angielscy muzycy bezbłędnie malują brudne, nieczyste krajobrazy za pomocą swoich kompozycji. Słuchając tych piosenek przychodziły mi na myśl opowiadania H. P Lovecrafta, ikony świata horroru i groteski. Generalnie układ tej małej płyty kojarzy mi się trochę z nowelami tego amerykańskiego pisarza. Wstęp jest dość spokojny, a tempo z każdą piosenką rośnie, potem nastaje punkt kulminacyjny, a za nim nagłe wyciszenie. Dokładnie, tak jak w opowiadaniach. Niestety, wątpię czy EPka byłaby dobrym podkładem do czytania Lovecrafta, ze względu na dość agresywne i mocne w odbiorze wokale, które mogłyby trochę zaburzyć lekturę. Chociaż utwór tytułowy Connla’s Well bardzo przywiódł mi na myśl opowiadanie Muzyka Ericha Zanna.